رضا داوری اردکانی: مردم صدای اعماق روح قوم و تاریخ خود را در آواز «شجریان» می‌شنیدند

در یادداشتِ‌ او آمده است: «بزرگ قافله و قبیله هنر معاصر ایران، استاد محمدرضا شجریان، پس از تحمل یک دوره طولانی درد و رنج از ورطه عالم خاک رست و به جهان پاک پیوست.

شجریان در زمره هنرمندانی بود که قدر هنر را می‌شناخت و با دقت از هنر خود مواظبت می‌کرد. همه پیشه‌ها و بخصوص پیشه‌های قلمرو دانایی و هنر به وفاداری و مواظبت نیاز دارند و گاهی در این مواظبت است که به جایگاه هنر در زندگی و نسبت آن با مردم پی می‌برند و صدای مردم را می‌شنوند. شجریان در زمره آنانی بود که این صدا را می‌شنید و آن را با لحن آسمانی خود بازمی‌خواند. مردمی هم که صدای اعماق روح قوم و قبیله و تاریخ خود را در آواز او می‌شنیدند، عزیزش می‌داشتند و در ماتم مرگ او جامه عزا بر تن کردند.

شجریان تنها استاد آواز نبود. او موسیقی‌شناس بود و مخصوصاً درک عمیقی از پیوند شعر و موسیقی داشت. دردا و دریغا که او دیگر برای ما نمی‌خواند. اما هنر نحوی سکنی‌گزیدن در زمان است و به همین جهت ماندگار می‌شود. آثار شجریان هم می‌ماند و دل و جان نسل‌های امروز و فردا را صفا و جلا می‌دهد.»