باب جیمز و ناتان ایست پروژه دونفره مورد انتظار خود را ضبط کردند

اگرچه باب جیمز ، نوازنده کیبورد و ناتان ایست ، باسیست ، 25 سال است که سوپرگروه جاز Fourplay را لنگر انداخته اند ، آنها سالهاست که می خواهند آلبومی را برای خود ضبط کنند – اما زمان هرگز کاملاً مناسب نبود. جیمز می گوید: “به دلیل برنامه هایمان ، ما فقط نمی توانستیم وقت خود را پیدا کنیم.” اما سرانجام این کار انجام شد – و با تولید کریس گرو ، مدیر گروه سرگرمی یاماها ، جادوگران جاز خلق کردند باحال جدید– آلبومی که نشانگر عزیمت مشخصی از Fourplay است. جیمز توضیح می دهد: “ما با اصطلاح موسیقی جاز گیر کرده ایم و می خواستیم نشانه بگیریم که هر کجا قلبمان ما را به سمت دیگری سوق دهد.”

پیدایش رکورد چیست؟
ایده انجام پروژه بسیار ناچیز آغاز شد. من و ناتان درگیر پروژه ای بودیم که با جک لی گیتاریست کره ای انجام می دادیم. در طول آن جلسات من این چیدمان را داشتم که با آن آزمایش می کردم و شروع به نواختن آن با نیتان کردم. ما به روشی غریزی در هم قفل شدیم و مجذوب آن شدیم. در حالی که با این یک ترانه زندگی را ادامه می دادیم ، هر دوی ما شروع به گفتن کردیم که شاید باید پروژه ای را با همان نوع نگرش انجام دهیم.

برای چه صدایی می رفتی؟
ما می خواستیم که این روش نمایانگر راه خود برای ساخت موسیقی باشد و نمی خواستیم هیچ قانونی وضع کنیم. اگر قطعه ای ناگهان شروع به فریاد زدن کوبه ای کرد ، حتماً. اما ما می خواستیم که به هدف اصلی خود ، یعنی گفتگوی من و ناتان ، بمانیم. یک چیز عالی این بود که کریس جرو بسیار پاکدامن است در مورد استفاده از صداهای واقعی – حتی اگر او نماینده یاماها است و آنها سینت سایزر و همه این موارد دیجیتالی عالی را می سازند ، او می خواست موسیقی ما دارای ابزار واقعی باشد. من می توانم کار خوبی در شبیه سازی ارکستر انجام دهم اما او گفت نه – او افراد واقعی می خواست.

اولین باری که با هم بازی کردید را به خاطر می آورید؟
من یک پسر نیویورکی بودم و او یک پسر LA ، و در آن دوره بود – 25 سال پیش – که قطعاً تفاوت زیادی در رویکرد و نگرش بین سواحل وجود داشت. بسیاری از بچه هایی که من در نیویورک به خوبی می شناختم دارای دوری و گاهی سردی بودند: شما موسیقی می نوازید ، کار را تمام می کنید ، اما رفاقت زیاد نیست. هنگامی که من برای اولین بار با نیتان بازی کردم ، او این لبخند طبیعی را بر لب داشت و بسیار مثبت بود و از تعریف و تمجید نمی ترسید.

چرا “دیوانه” ساخته ویلی نلسون را پوشش می دهیم؟
این فقط به نوعی به طرز جادویی و غیر قابل پیش بینی جمع شد. این ادای احترام به عموی من ، بیل مک الهه ، شیپور و تنظیم کننده است که در نشویل زندگی می کرد. او با پاتیسی کلاین کار کرد ، که موفقیت زیادی در “دیوانه” داشت. من و ناتان نسخه ابزاری داشتیم که دوست داشتیم ، اما احساس برهنه بودن داشت. این آهنگی نیست که شما فوراً آن را به عنوان قطعه ساز جاز تصور کنید – این آهنگ سابقه خاصی به عنوان آهنگ کشور پاپ دارد. من می دانستم که این آهنگ گوشت دارد و جالب است ، اما سعی می کردم یک شیار یا چیز منحصر به فرد در مورد آن پیدا کنم.

کریس پرسید که آیا دوست داریم دوستش وینس گیل روی آن آواز بخواند و وینس گفت بله. هر چند مجبور شدیم آن را تغییر دهیم ، زیرا نسخه ما در کلید او نبود.

فورپلی 25 سال با هم بوده است. چه حسی دارد؟
فکر کردنش ترسناک است! من هنوز هم می توانم به یاد بیاورم که چه زمانی گروه را راه اندازی کردیم و فکر کردم آیا اصلاً طول عمر داریم؟ بخش عمده ای از دلیل اینکه ما توانستیم پیروز شویم موفقیت در اولین رکورد ما بود. این نوع ما را مجبور کرد که فکر کنیم یک گروه واقعی هستیم.